fələk

is. <ər.>

1. Göy, səma, asiman. Dün gecə fələkə çıxdı fəryadım. M. P. V.. Hərlənib dövr edən yerlər, fələklər; Bu səsi hər zaman eşidəcəklər. M. R..

2. məc. Tale, qismət, bəxt, uğur. Fələk ayırdı məni cövr ilə cananımdan. F.. <Vəzir:> Sən mənim qızım ol, sarayımda qal; Görək neylər fələk, şənlən, oxu, çal! A. Ş..

◊ Fələk göydən yerə ensə də – qətiyyən, heç bir vəchlə, qəti surətdə, əsla. Fələk göydən yerə ensə də, deyən deyiləm. Fələk üz döndərmək – işi bəd gətirmək, uğursuzluğa düçar olmaq, bəxti dönmək, bəxti gətirməmək. <Kərəm:> Qurtarmadım heç qovğadan, bəladan; Fələk üz döndərib mən mübtəladan. «Əsli və Kərəm». Fələk yazan – tale, qismət, müqəddərat, alın yazısı. <Qurbanqulu:> Fələk yazanı biz pozmayacağıq ki, qismət belə imiş! T. Ş. S.. Fələkin çərxi dönmək – tale üz döndərmək, taleyin üzü dönmək, ümidi boşa çıxmaq. Fələkin çərxi dönsün – qarğış məqamında işlədilir. Fələkin qəminə (güdazına) getmək – öz taleyinin qurbanı olmaq. Fələkin qəminə (güdazına) vermək – bədbəxt etmək. <Süleyman:> Göz görə-görə <Tofiq> səni verir fələkin qəminə, sən də başlamısan moizəyə. M. İ..